dr Ludwik Mycielski

1854-1926

poseł, działacz społeczny i gospodarczy,

absolwent Królewskiego Gimnazjum w Śremie z 1873 roku.

Zanim trafił do śremskiego gimnazjum pobierał lekcje prywatne.
Już w wieku szkolnym objawiły się jego predyspozycje społecznikowskie,
rozwijane w dojrzałym życiu. Był w śremskim gimnazjum prezesem
samokształceniowego kółka tajnej organizacji uczniowskiej Marianów.
Maturę złożył w terminie letnim 1873 r. razem z kolegą ze szkolnej ławy
Heliodorem Święcickim. Następnie studiował we Wrocławiu, na Uniwersytecie
Katolickim w belgijskim Louvian i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie,
gdzie w 1878 r. uzyskał doktorat z filozofii. Zajmował się publicystyką, pisząc
artykuły do ,,Dziennika Poznańskiego” i krakowskiego ,,Czasu“.
Talenty dobrego gospodarza i działacza społecznego potwierdził po objęciu
rodzinnego majątku ziemskiego pod Szamotułami. Dzięki temu w Gałowie
powstał jeden ze znaczących w Wielkopolsce ośrodków kulturalnych
i bogata w księgozbiór biblioteka. Dr Mycielski postrzegany
jako światły, a także aktywny obywatel zdobył poparcie wyborców i uzyskał
w 1887 r. mandat poselski do Parlamentu Rzeszy w Berlinie.
Przez kilka lat z dużą konsekwencją procesował się z rządem pruskim w sprawie
rewindykacji skonfiskowanych dóbr po usunięciu zakonu oo. filipinów z klasztoru
na Świętej Górze pod Gostyniem. Za te pomyślnie zakończone działania
został uznany drugim fundatorem klasztoru.
Dr Ludwik Mycielski, patriota i organicznik, angażował się w rozliczne
inicjatywy społeczne. Był członkiem rady konserwatywnego
Związku Narodowego oraz prezesem Rady Narodowej w Poznaniu.
Wspierał Towarzystwo Naukowej Pomocy im. K. Marcinkowskiego,
należał do Centralnego Towarzystwa Gospodarczego i spółki ,,Rolnik“. Piastował
prezesurę w Związku Ubezpieczeń Rolnych byłej dzielnicy pruskiej w Poznaniu.
Po wybuchu I wojny światowej stanął na czele poznańskiego Komitetu Pomocy
Królestwu Polskiemu, który niósł materialne wsparcie dla ludności cywilnej
poszkodowanej przez dziania wojenne. Na tym polu blisko współpracował
z Kazimierzem Brownsfordem, absolwentem śremskiego gimnazjum.
W czasie powstania i akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku, stanął na czele
Komitetu Obrony Śląska. Był współorganizatorem i członkiem władz naczelnych
Związku Obrony Kresów Zachodnich.
Zmarł 6 I 1926 r. w Gębicach pod Gostyniem i został pochowany
w podziemiach bazyliki na Świętej Górze.